آیت الله شب‌زنده‌دار به بیان حکایتی از آیت الله العظمی بروجردی پرداخت و گفت:
مرحوم آقای زاهدی که هم مباحثه حضرت امام و آیت‌الله سید احمد زنجانی بودند و این چند نفر با هم رفیق بودند، می‌بینند مرحوم آقای بروجردی کنار کرسی زمستان نشسته‌اند و مغموم هستند.
خدمت ایشان عرض می‌کنند: چرا؟
ایشان می‌فرمایند که اواخر عمر من است و دستم خالی است و چیزی ندارم.
این آقایان عرض می‌کنند: آقا! شما این‌همه خدمات در ایران و خارج از ایران انجام دادید.
ایشان می‌فرمایند «وَ أخْلِصِ الْعَمَلَ، فَإِنَّ النّاقِدَ بَصیرٌ بَصیرٌ»؛ آن کسی که بناست این اعمال را بپذیرد و ناقد این اعمال هست بصیر و دقیق است.
ناقد همان است که فلزات را بررسی و عیارش را مشخص می‌کند که چقدر ناخالصی دارد.
در روایات هست که گاهی اعمال انسان تا آسمان هفتم می‌رود، ولی ملائکه‌ای که در آنجا هستند، آن‌ها را به سبب ناخالصی که دارد، بر می‌گردانند. البته این‌ها مراتب عالیه هست و دشواری کار نباید ما را مأیوس کند.
منبع: کتاب پندهای سعادت، ج ۲، ص ۸۲
نظر شما